Wednesday, November 17, 2010


“BANG lebaran pan udah besok,” Yuyun nowel lakinya nyang lagi baca koran.
Marjuki mangkreng. Terus baca berita soal perampokan nyang kayak jamur di musin ujan saban deket-deket lebaran sembari gerendengan dalem ati ‘mau punya duit kok ngerampok?’.
“Bang!” Yuyun naekin nada suaranya.
“Iye, gue tau. Lebaran makin deket, anak-anak belon beli baju baru, elu belon bikin rengginang, kue biji ketapang, ngaduk dodol, rumah belon dicat.”
“Terus?”
“Nyang lu mau tanya pan kapan gue gajian? Kapan gue dapet THR. Pasti kagak jauh-jauh dari ntu pan?”
“Na iye, Bang,” bibir Yuyun rada mesem bahna lakinya nauin apa nyang dia maksud. “Jadi kapan, Bang?”
Marjuki jadi keilangan gairah ngebaca. Biar kata matanya melototin koran, pikirannya ngelantur kagak keruanan. Ke toko furnitur tempat dia kerja di Kebayoran Lama. Dia tau taokenya saat ini lagi pusing karena pembeli taun ini kagak serame taun-taun nyang udah. Banyak orang kelas menengah ke bawah nyang jadi target pembelinya lebih suka nggak ganti perabotan rumah tangga dan lebih mentingin perut.
Taun-taun sebelonnya, saban deket-deket lebaran, pembeli biasanya datang ngegerojog kayak ujan. Taun ini, dapat dua sampe tiga pembeli aja saban harinya udah bisa dibilang sukur. Itu pun barang-barang nyang dibeli nyang harganya di bawah satu jutaan. Ntu sebabnya taokenya, Ngkoh Lim, belon bisa bayar gaji bulan Agustus biar kata bulan September udah masup.  
Keruan aja Yuyun jadi uring-uringan saban hari. Soalnya, sementara segala harga belanjaan makin mahal, duit makin kagak gableg. Marjuki sendiri kagak kalah uring-uringan. Soalnya, saban gajian telat, bininya selalu tidur make pakean lengkap atawa ngasih Marjuki punggung sembari pasang muka angker kayak kucing garong. Dicolek sedikit langsung ngejentil.
“Pokoknya nih Bang, kalu gajian ame THR kagak turun....”
“Gampang,” Marjuki motong kalimat bininya. “Lu beli aja koyo, tempelin dah di jidat lu. Kalu ada nyang nanya, lu bilang kagak bisa ke mane-mane bahne lagi sakit. Beres!”
Yuyun cemberut kayak topo dapur.
“Atawa beli aje kipas. Lu buka baju bagian atas dikit, ngipas-ngipas dah lu. Kalu ada nyang nanya, bilang dah abis jalan-jalan.”
“Ngomong sih enak, Bang,” Yuyun makin nekuk muka. “Usaha dong, Bang. Apa kek. Pokoknya nyang kire-kire bisa jadi duit. Jangan pasrah aja kayak kucing sakit.”
Untungnya, pas Marjuki masuk kerja ari Senen, gajian Agustus turun tambah THR separo gaji. Yuyun nerima duit dari lakinya sembari cemberat-cemberut bahna udah yakin duit ntu bakal kagak nyukupin ke mane-mane. Serba cekak. Ibarat celana cekak, ditarik ke atas dengkul keliatan, diturunin puser nyang ngintip.
“Udah, lu syukurin aja dulu. Mungkin taun ini rejeki kite emang segitu. Nggak baek kalu udah dapet rejeki lu masi gerendengan. Man la yasykuril qolil, la yasykuril kasir, ntu kata Pak Ustaz,” Marjuki nasehatin bininya rada panjang lebar.
“Kerne duit cuman segitu, kan tinggal lu pas-pasin. Beli baju jangan di departemen stor. Beli aja di emperan. Kue-kue jangan nyang mahal-mahal. Buat sudare-sudare bikin aja uli, wajik, atawa geplak.”
“Bikin kue geplak juga kagak murah, Bang!” Yuyun nyamber.
Setelah dipiret-piret, lumayan banyak juga Yuyun bisa beli kue labaran buat nganter ke rumah Ncang-Ncing baik dari baris dia maupun dari baris lakinya. “Nyang penting bukan kuenye atawa harganya, Yun. Nyang penting kite dateng, silaturahmi.”
“Udah deh, Bang. Aye bosen denger nasehat abang. Intinya kite pan emang lagi nggak pedaksa, kagak mampu. Jadi terime aja. Itu pan maksud abang?”
Punya baju baru atawa kagak, ngaduk dodol atawa kagak, Lebaran datang juga. Buat semua orang muslim yang ngejalanin puasa sebulan penuh,” Marjuki nambahin.
Seperti lebaran-lebaran sebelumnya, lebaran kali ini pun Juki dan Yuyun disibukkan ame kewajiban kunjungan ke rumah Ncang-Ncingnya. Jumlahnya belasan nyang kudu didatengin Juki dan keluarganya. Kagak lupa Juki juga nyiapin lembar duit ribuan buat ngasih ke keponakan-keponakannya.
“Bang,” Yuyun nowel lakinya setelah ampir semua sudara dikunjungin.
“Ape lagi, Neng?”
“Perasaan kite belon ke rumahnya Nyak Jubedah.”
Juki mandangin bininya. “Pan Nyak Bedah udah meninggal tiga bulan lalu.”
“Jadi, kalo Nyak Bedah ame Ncang Saiman udah pada meninggal, kita kagak perlu nganter ke sono lagi, Bang? Pan ada anak-anaknya Nyak Bedah.”
“Ya udah kagak perlulah, Yun. Paling-paling nanti kite ketemu kalu pas ada acara arisan keluarga. Biasanya Ncang Rasid pan bikin acara halal bihalal.”
“Kalu gitu, lama-lama kite bakal makin mati obor ye, Bang. Atu-atu Ncang-Ncing kita pada meninggal. Nyang ada anak-anaknya doang.”
“Ya, begitulah idup, Yun,” kata Juki. Tapi, dadanya nyesek juga karena lebaran kali ini dia udah kagak bisa ketemu Ncang Bedah. Bener kata bininya, banyak obor keluarga nyang mati. Diem-diem, Juki nahan aer matanya.* Aba Mardjani, 2010

0 komentar:

PEMASUKAN :
tgl 27 Feb 2019
1.Masjid =Rp.250.000
2.Tromol =Rp.173.000
Jumlah =Rp.423.000

PENGELUARAN :
Ta'lim =Rp.179.000
SALDO Rp.244.000
Bendahara
1.Ali Agus
2.Basri Arbain

Ketua Majlis
Mahyuddin Hanafi




Total Pageviews

Video Majlis AlAbror

Popular

Buku Tamu

Sahabat