Begitu tiba di rumah, Nunung menggelepar serupa ikan kehabisan napas. Rambutnya acak-acakan kagak keruan. Mukanya kusut serupa topo belon dicuci. “Capék banget, Nyak. Lemes. Tulang-tulang kaya’ abis dirorodin.”
Nyaknya
Nunung, Mpok Minah, cuman mésem-mésem ngeliat anaknya kaya’ mahasiswa abis
pulang démo. Bukan cuman rambut ama muka yang kusut, pakaiannya juga lecek.
“Tibang ke situ aja lu, Nung.... Gitu-gitu amat sih?”
“Ya
Enyak. Nyak sih nggak tau. Rumah Ngkong Saimun itu jauh banget, Nyak.”
“Tenabang
lah lu bilang jauh...”
“Ya
jauh lah, Nyak. Dua kali naék angkot. Tenabang-Bayuran, terus Bayuran-Ciputat.
Belon lagi sebelnya ama orang-orang di dalem angkot.”
“Sebel
gimané, Nung?” Mpok Minah jadi kepéngén tau.
“’Ntu,
Nyak. Ada anak muda nyang besukaan seenaknya. Sepanjang jalan pégangaaan terus
kaya’ orang lagi tawaf di Ka’bah. Terus ada juga nyang teréak-teréak di telepon
kaya’ orang lagi putus pacaran. Ada juga yang napasnya kaya’nya tuh abis makan
jéngkol kali, Nyak. Benteeek banget. Ampé mau muntah rasanya, Nyak. Tapi, nyang
paling sebel sih ama ‘ntu kakék-kakék nyang pules sepanjang jalan. Udah gitu,
palanya bentar-bentar nyéndér di pundak Nung. Nung pan malu banget, Nyak...”
Mpok
Minah cekikikan mendengar cerita Nunung. “Tapi, kalu nyang nyéndér Ongky
Aleksander atawa Dude Harlino pasti lu demen pan...?”
“Kalu
‘ntu sih bukan demen lagi, Nyak. Rebahan juga boléh...Malahan, kalo dié kagak
nyéndér, Nung kendiri nyang nyéndér...” Nunung jadi rada terhibur oléh
celetukan Nyaknya.
Bang
Jali muncul. Suara motor véspa bututnya khas, serupa belarak disérét.
“éh, lu udah pulang, Nung?” Bang Jali
bertanya setelah melihat Nunung masih ngejoprak di lantai. “Ngapah lu ngejoprak
kaya’ keléyang rontog?”
“Capék
banget, Bé,” jawab Nunung.
“Terus,
apa kabarnya Ngkong Saimun ama Nyak Tua Halimah?”
“Ya
pada séhat, Bé...”
“Terus
lu sampéin kagak pesen Babé?”
“Ya
iyalah, Bé. Pan tujuannya ke sono émang nyampéin pesen Babé...Pesen yang mo
minjem duit ama Ngkong pan?”
Bang
Jali cengar-cengir. “Gimana? Dapet? Dikasih sejuta setengah?”
“Dikasih
sih. Cuman ‘ntu, Bé...”
“’Ntu
gimané?”
“Ngkong
Saimun kagak mau ngasih Nung duit kés. Katanya selempang ilang atawa dicopét
diangkot...”
“Jadi?”
“Katanya
mao ditransfer aja, Bé. Ngkong Saimun minta nomer rékening Babé...”
“Bujug
dah. Pan lu tau babé lu kagak punya rékening. Lu pan tau Nyak lu yang kagak mau
babé punya rékening, takut dipaké buat nyang kagak-kagak? Kenapa lu kagak
bilang aja begitu, Nung?”
Nunung
kagak buru-buru nyaut.
“Jadi,
lu kagak bawa duitnya nih?”
Nunung
menggéléng.
“Jadi, apa kata
Ngkong lagi?”
“Kalu babé kagak
punya rékening, Ngkong minta babé aja yang ke sono. Ngkong kagak berani
nyerahin duit segitu gedé ke Nung...”
Sonder ngomong
apa-apa lagi, Bang Jali buru-buru keluar. Dengan véspa bututnya, buru-buru dia
ngempag ke Tenabang.
“émang bener begitu, Nung?” Mpok Minah
nanya Nunung setelah lakinya pergi.
“Bisa iya, bisa
juga nggak sih, Nyak...”
“Maksud lo?”
“Engkong émang kepéngén
babé kendiri nyang dateng, Nyak. Engkong kangen ama babé yang katanya udah lama
kagak nyaba ke sono...”
Mpok Minah lalu
kebayang wajah kedua mertuanya. Diem-diem dia nahan aér yang mau keluar dari
matanya. (240413) * aba.mardjani@yahoo.com
Kamus:
Dirorodin = dipelorotkan, dicopot; Tibang
= cuma; Tenabang = Tanah Abang; Bayuran = Kebayoran Lama; Angkot = Angkutan Kota; Belarak = pelepah daun kelapa; Keléyang
= daun yang sudah rontok; Rontog =
rontok; Kés = tunai; Sonder = tanpa; Nyaba = saba, datang; Ngempag
= pergi dengan terburu-buru.
0 komentar:
Post a Comment